Tekst: Wim du Mortier
Cover foto (The Murder Capital op Metropolis Festival 2019): Bente van der Zalm
“Waar wij vandaan komen worden de beste feestjes gehouden bij begrafenissen. Vrolijker wordt het niet,” zegt James McGovern met een grijns. The Murder Capital is net van wal gestoken in Vessel 11, misschien wel Rotterdams meest intieme concertzaaltje. Het is propvol in het ruim van het lichtschip. En muisstil als McGovern nog enkel zwaar ademt in de microfoon in het slot van ‘On Twisted Ground’. Een bedrieglijk simpel liedje, ingetogen, opgebouwd vanuit een baslijntje en een maar al te bekend klinkend akkoordenreeksje, maar wat door de gedragen voordracht in dat donkere licht schommelende ruim ineens ieders adem doet stokken. Het is beklemmend, inktzwart, als een goed Iers feestje. Wat een voorrecht om deze duistere band te kunnen zien in zo’n omgeving met enkel toegewijd publiek. The Murder Capital begint klein, zacht en intiem met ‘Slowdance 1’ en ‘2’ gevolgd door dat gevoelige liedje ‘On Twisted Ground’. Het steekt allemaal in intensiteit en volume schril af van de aanval op het trommelvlies waarmee de zaal de bezoekers trakteert voor aanvang van het optreden. Maar heeft onbedoeld ook het effect dat iedereen direct bij de les is met de band op het podium. Je kunt een speld horen vallen.
The Murder Capital bouwt de set die zij spelen in V11 zorgvuldig op. In stappen neemt het in intensiteit toe, zonder aan intimiteit in te leveren. Via ‘Green & Blue’ voert de band het tempo stap voor stap op en daagt McGovern zijn publiek steeds nadrukkelijker uit. Zwaaiend met zijn armen, als een spits in een voetbalelftal die vindt dat de twaalfde man zich wat meer moet gaan roeren in het spel. De frontman van de band is bedreven in het betrekken van het publiek bij hun show. Na het uitdagen stapt hij het podium af en gaat tussen het publiek staan kijken naar zijn band. Maar dat is pas een inleiding. Even later rent hij door de zaal en moedigt omstanders aan te bewegen. ‘Don’t Cling To Life’ leent zich al goed voor een dansje maar van het ene op het andere moment is de pit daar als McGovern ‘More Is Less’ inzet. Minuten lang kolkt het ruim, tot het stormachtig einde van ‘Feeling Fades’. De band verlaat het podium, laat hun instrumenten zingend achter terwijl McGovern op handen gedragen door de zaal gaat. Eenmaal afgeleverd op dat podium trekt hij met gevoel voor theater zijn lange grijze jas weer aan, steekt een sigaret in zijn mond en loopt met strak gezicht door het publiek de zaal uit.
The Murder Capital leidde V11 in negen nummers van ademloos luisteren naar intens moshen. Professioneel, kundig, met inzet, indrukwekkend. En dat daags na een concert in een afgepakte grote zaal van Paradiso. Deze band voelt zich kennelijk niet te groot voor kleine aantallen bezoekers, staat buiten te praten met hun publiek, is gretig om contact te maken. Een paar handenvol mazzelaars waren getuige van een show die alles in zich had van een band die lijkt voorbestemd voor het grotere werk. Welk een voorrecht!